Eindelijk dan een eerste bericht van ons. En er dan meteen één uit Mongolië. Maar laten wij bij het begin beginnen: zaterdag 1 augustus zijn wij op het pitoresk gelegen station Zoetermeer op de trein gestapt richting Londen. Het was erg leuk dat er familie en vrienden ons kwamen uitzwaaien en dat Yvette zelfs een klein stukje is meegereden.
Vanaf Brussel met 300 kilometer per uur naar Londen ging echt super en dan stap je ook midden in het centrum uit. Dat was wat anders met andere treinreizen, maar daar later meer over.

Moskou
Na Londen vliegend naar Moskou. Beide steden hadden wij al eerder bezocht dus dat was een relaxte start. In Moskou zagen wij dat het hotel waar wij 4 jaar geleden hadden geslapen, nu was veranderd in één grote bouwput. Maar gelukkig bestond het winkeltje met de super lekkere gebakjes nog wel. In Moskou sliepen wij bij Olga thuis (een zgn. homestay). Olga woont even buiten het centrum in nog zo'n echte Sovjet flat. Ze had nog twee andere gasten, dus sliep ze zelf op een slaapbankje in haar keuken (van 2 bij 2). Olga was een hele lieve vrouw die ook een heerlijk ontbijt kon klaarmaken. Russen lijken stug maar zijn zeer behulpzaam: zo wilden wij in een café iets eten maar waren er enkel Russische menukaarten beschikbaar. Geen probleem: met wat gebruik van handen en voeten kom je overal uit en bestel je iets met een beetje op goed geluk. En tot nu toe hebben we altijd iets heerlijks gekregen. Die behulpzaamheid troffen wij trouwens ook in Irkutsk aan. Na 2 dagen Moskou begon voor ons dan écht het avontuur: de trans-mongolië expres. Vier nachten/dagen in de trein. Dat lijkt heel erg lang maar 'vloog' eigenlijk zo voorbij. Niet dat de trein ook met 300 kilometer door Rusland raast (gemiddelde snelheid was zo 50 kilometer per uur), maar de tijd gaat toch redelijk snel: je praat met medereizigers, kijkt naar buiten, leest een boek, stapt af en toe even uit, speelt een spelletje en kijkt nog meer naar buiten. Het stoppen van de trein op een perron lijkt op een soort van circusact. Van overal komen mensen (jong, oud, vrouw, man) naar de trein en proberen van alles en nog wat te verkopen. Het meest verkochte produkt op ieder perron was toch wel bier (halve en hele liters). Het bier aan boord ging er bij veel mensen beter in dan zoete broodjes. Het was erg gezellig aan boord omdat iedereen toch vier dagen met elkaar op reis is/met elkaar doorbrengt. Na 5.185 kilometer kwam onze échte stop: Irkutsk. Wij waren inmiddels door vijf tijdzones gegaan. De trein blijft echter op Moskou tijd vertrekken wat soms verwarrend is. In Irkutsk sliepen wij bij Nadia samen met Duitsers en later met Fransen ook in een homestay. Irkutsk is één groot openlucht museum. Veel mooie oude gebouwen die soms volledig van hout waren; sommige gebouwen zouden ook niet misstaan in Parijs. Zondag de 8e een echt Russisch dagje uit gedaan. In Nederland ga je met mooi weer naar de kust. In Irkutsk ga je naar het Baikal meer. Met het openbaar vervoer naar het meer gegaan. Het openbaar vervoer was een belevenis op zich: eerst mochten de mensen gaan zitten die een kaartje hadden gekocht. Daarna werd de bus vol gestouwd met mensen die zwart aan de chauffeur betaalden. Maar dan wel bijna twee uur moesten staan. Nadia had ons gelukkig van te voren al getipt om een dag eerder een kaartje te kopen. Met een boot het Baikalmeer opgeweest. Het meer is zo groot dat het wel een zee lijkt en is het diepste ter wereld (1.637 meter) en bevat 20% van al het zoete water op aarde. Aan het Baikalmeer de (plaatselijk) beroemde omul gegeten. Een plat geslagen gerookte vis, heerlijk. De russen namen er ook een behoorlijk aantal mee in de bus terug naar huis. Wat overigens opvalt in de bus: als je maar hard genoeg schreeuwt dan stopt de bus. Halte of geen halte.

Mongolië
Het werd vervolgens tijd om Rusland te verlaten en in de trein te stappen naar Mongolië. Toen de trein op het station van Irkutsk arriveerde schrokken we: hadden we nog een supermoderne trein naar Irkutsk, de trein naar Mongolië was er één uit de tijd dat Boris Jeltsin nog in zijn luiers rondliep (en misschien nog wel ouder). Maar uiteindelijk was het een soort van reunie waarbij iedereen elkaar weer snel opzocht en waardoor de treinreis snel verliep. De grens van Rusland en Mongolië is een apart (lang) verhaal. Kort samengevat: heel lang wachten, veel formulieren invullen en heel, heel lang wachten..... We hadden wel het geluk dat wij in Rusland de trein mochten verlaten. De plaatselijke supermarkt werd vervolgens bestormd door de treinreizigers die voornamelijk op zoek waren naar..... bier. O ja, en ook naar ijsjes want wij stonden dan wel in Siberië maar het was er bloedheet.
's ochtends in Ulaanbaatar (UB) aangekomen. Ulaan = rood baatar = held wat nog komt uit de Sovjettijd. De mongolen vinden de russen (ondanks de vroegere bezetting) aardige mensen maar hebben een bloedhekel aan chinezen (heeft te maken met een bezetting van zo'n 300 jaar geleden). Hier slapen wij niet bij mensen thuis maar in een guesthouse. Na een dag kwamen wij erachter dat wij voor 80 euroCENT bijbetalen een upgrade konden krijgen naar een kamer met een eigen badkamer inclusief stoomcabine. Daar hebben wij lang over moeten nadenken ;-)
De eerste dag zijn we naar het Hustai nationaal park geweest. Hier gingen we in de avond op zoek naar de wilde (Przewalski) paarden. Deze paarden leefden hier in vroegere tijden al in het wild maar waren in de jaren zestig uitgestorven. Met behulp van Nederland zijn er in 1992 vijftien paarden weer in het wild uitgezet. Op dit moment leven er meer dan 200 in het nationaal park. Zodra we voorbij het Nederlandse onderzoekscentrum zijn, zien we al snel twee kuddes. Wat een geluk dat we vroeg zijn en er nog niet veel mensen op de been zijn. We kunnen de paarden in alle rust observeren. De hengst houdt ons nauwlettend in de gaten. Als we naar zijn mening te dichtbij komen stuurt hij de dames met veulens de berg op. We blijven dus maar op gepaste afstand. Echt super lief!!!! Daarna wil de gids ons nog een oude beeldengroep laten zien. Deze staat op nog een half uur rijden van de plek waar we de paarden hebben gezien. Het begint al aardig donker te worden dus we vragen ons af of dit wel verstandig is..... In mongolië is het s'avonds echt pikkedonker en er zijn in het nationale park echt heel veel zandwegen die elkaar continue kruizen. Maar de gids staat erop ('no problem') dus we gaan dieper het park in. Onderweg begint de spanning tussen de gidsen (er is inmiddels iemand van het park in de bus komen zitten) voelbaar toe te nemen. Het is duidelijk dat niemand echt weet waar we moeten zijn. Na ruim een half uur geven we aan dat het wel mooi is geweest want het begint al aardig donker te worden en door de zandwegen is het rijden niet echt comfortabel. We besluiten nog 1 km te rijden en als we de beeldengroep dan nog niet hebben gevonden gaan we terug. Toeval wil dat binnen de kilometer de beelden voor ons op rijzen. De beelden komen nog uit de tijd van de Turkse overheersing en volgens de gids zou er zelfs een rij stenen palen tot aan Beijing lopen. Hierna stappen we weer in de bus voor de terugweg. Al gauw blijkt dat we de verkeerde weg nemen: ineens rijden we tussen bomen en die hadden we op de heenweg echt niet gezien. Je begrijpt, het humeur van de chauffeur daalt behoorlijk. We keren en nemen een andere weg. Fred heeft al snel door dat dit de weg ook niet kan zijn omdat we op de heenweg de bergen aan de rechterkant hadden en nu weer. We rijden dus weer verder het park in. Het kost even tijd voordat iedereen van Fred wil aannemen dat we verkeerd rijden. Maar uiteindelijk stappen we allemaal uit en luisteren naar Fred zijn uitleg. De chauffeur begrijpt het uiteindelijk en we zijn het erover eens dat we weer een andere weg moeten nemen. Ondanks de stress vergapen wij ons nog wel even aan de prachtige sterrenhemel (zelden zo'n mooie gezien). Nu blijken we al snel op de juiste weg te zitten en na een paar uur rijden komen we weer aan op de tourist camp. De volgende dag gaan we weer terug naar UB. Hier blijven we weer een nacht in onze superluxe kamer met stoomcabine (voor het enorme extra bedrag van 80 eurocent). De volgende ochtend worden we opgehaald voor een trekking in het Terelj nationaal park. De eerste nacht slapen we bij een famillie in een traditionele Ger tent. Echt geweldig!!! Veel mongolen slapen er nog in en er zijn nog steeds stammen die met deze tenten over de steppe trekken. Je kan het je niet voorstellen maar ze zetten de tent in een half uur op. En dan heb je een echt 'huisje'. Het is een keuken, woonkamer en slaapkamer in één. Vaak leven ze in de ger tent met zes personen. (twee volwassen en vier kinderen) Ze benutten de ruimte echt heel efficient.
We vragen onze gids of het mogelijk is om s'middags een tocht te paard te kunnen maken. Dit blijkt geen probleem en na de lunch staan er twee prachtige mongoolse paarden op ons te wachten. Ze zijn wel wat klein voor Fred, maar de zadels zien er comfortabel uit dus we gaan. De paardenman loopt met zijn hond fluitend voor ons uit. We vragen ons dan ook af of hij de drie uur gaat lopen. Maar hij loopt zo hard dat onze paarden hem nauwelijks bijhouden (maar dat komt natuurlijk door ons). En dan komt Fred iedereen in volle galop voorbij (huh???) Zijn paard maakt een scherpe bocht naar rechts en dan ligt hij op de grond. Fred staat al gauw op en het lijkt allemaal mee te vallen. De paardenman stapt op het paard van Kitty en gaat Fred's paard achterna. Fred blijkt dan toch een behoorlijk schaafwond te hebben op zijn arm en rug :-(. De man blijft een tijd weg en komt dan met drie paarden terug. Wij krijgen allbei een verse en de paardenman neemt Kitty haar paard. Maar nu wil hij toch weten hoe het kwam dat het paard er zo vandoor ging. Wat blijkt: Fred kreeg het wat koud en wilde zijn regenjas OP het paard aantrekken en die combinatie is niet echt handig. Maar Fred stapt gewoon weer op het paard, we willen toch die tocht maken. Gelukkig heeft hij van zijn arm en rug bijna geen last. Wij rijden heerlijk door de mongoolse heuvels en genieten van al het moois wat we zien. We rijden langs 'the turtel rock' wat uiteraard lijkt op een schildpad. En zo rijden we weer terug naar de familie.
De volgende dag is het wachten op de ossendrijver met zijn kar. Deze gaat onze bagage voor de trekking meenemen. Gelukkig hebben we niet al teveel spullen. De gids is al aardig ongeduldig als hij na een half uur nog niet verschijnt. Ze gaat hem bellen (echt iedereen is hier aan de mobiele telefoon en op de meest gekke plekken blijken we gewoon bereik te hebben). De ossendrijver zegt onderweg te zijn maar zoals later blijkt is dit niet het geval. We kunnen zijn Ger tent namelijk zien vanaf waar wij staan. Ook de Mongolen nemen het niet zo nauw met de tijd. Twee uur later is hij er dan eindelijk. We tuigen de kar op en geven de lieve os alvast een schouderklopje. Dan blijkt dat de man toch nog even naar huis moet omdat hij het water is vergeten (toch wel essentiel op een trekking). Maar alla, we zijn in mongolië en het weer is super voor de trekking. Zodra we bij zijn gertent zijn krijgen we al direct van alles aangeboden. We zijn goed voorbereid en weten dus dat we niets mogen weigeren. We nemen de yoghurt en de versteende kaas aan en smikkelen er heerlijk van. We zeggen de vrouw en zijn vier kinderen gedag en gaan eindelijk op weg.
We lopen weer door het prachtige landschap en de ossendrijver rijdt al zingend voor ons uit op zijn kar. We lunchen heerlijk in de natuur. Dan zien we tot onze grote schrik dat we richting de uitgang van het park lopen. Maar dat willen wij helemaal niet.... De gids zegt dat wij op weg zijn naar het standbeeld van Chinggis Khan buiten het park. Een standbeeld? Daar komen wij niet voor. Een trekking door de natuur, daar kwamen wij voor. Na wat Mongools overleg wordt de kar gedraaid en gaan wij terug het park in. We slapen ergens langs de rivier waar we genieten van een prachtige zonsondergang. Bij het opzetten van de tenten blijkt dat de gids nog meer was vergeten: de stokken van één tent. De ossendrijver slaapt vervolgens onder zijn kar. Het slapen in mongolië is sowieso al niet echt comfortabel (de bedden zijn houten planken) maar ook wij slapen op de grond en dat is echt vermoeiend. Uiteindelijk vallen we toch in slaap. De volgende ochtend jullie raden het al................ Als Fred en Kitty kamperen met een tent dan............. juist: regent het!!!! We worden dus wakker van de regen. De gids heeft al in haar tent ontbijt klaar gemaakt en na het ontbijt laden wij alles weer op de kar en trekken verder het park in. Langzamerhand worden wij ingehaald door het mooie weer en voor wij het weten lopen wij in de zon. Wij stoppen voor een bezoek aan een andere familie en krijgen wij melk met alcohol voorgeschoteld. Aparte smaak zullen we maar zeggen. De gids vraagt of wij snoepjes voor de kinderen hebben . De fruittella gaat er bij de kids sneller in dan de melk bij ons. Na het bezoek trekken wij nog een klein stukje verder en dan stoppen wij en zetten de tenten op. Het weer is prachtig en bloedheet (zelfs in de schaduw van de tent) en de natuur om ons echt heel mooi. Na het avondeten lopen wij nog een heuvel op en genieten van het mooie uitzicht. De volgende dag.... het wordt een ééntonig verhaal..... regen. Snel ontbijten, kar opladen en weer op pad. De regen houdt snel op en al lopende door een pas is het weer genieten. Aan het begin van de middag bezoeken wij nog een klooster en lopen vervolgens weer terug naar de familie. Wij trekken overigens met de os en kar erg veel bekijks en worden regelmatig op de foto genomen. Nu al beroemd in Mongolië.