Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat wij in de trein op station Zoetermeer stapte en daarmee aan onze wereldreis begonnen. Wat vliegt een jaar snel voorbij, 8 maanden op reis en inmiddels zijn wij al weer een paar maanden aan het werk . Van familie, vrienden en collega’s kregen wij af en toe de vraag of wij nog de terugreis van Nieuw-Zeeland naar huis op ons weblog zouden plaatsen. Vandaag is het er een mooie dag voor:

TAHITI – Moorea

In Auckland overnachten wij de laatste dagen in Nieuw-Zeeland bij Chris en Peter (ontmoet op de Routeburn Track) en op vrijdag 5 maart vliegen wij van Auckland naar Papeete. Een zeer aparte vlucht omdat wij (voor het eerst in beide levens) door de datumgrens gaan. Dit heeft tot gevolg dat wij op vrijdag vertrekken en donderdagavond (dus een dag eerder!) landen op Papeete airport. Ook dit keer kunnen wij via een camera die onder het vliegtuig hangt meegenieten van de landing en aangezien het ’s avonds is (en dus pikkedonker) en Tahiti in the-middle-of-nowhere ligt vallen de lichtjes van de stad extra op. Het gekke is dat je als Europeaan binnen 10 seconden door de douane bent: Tahiti is nog steeds onderdeel van Frankrijk. Je ziet dan ook veel Franse auto’s en supermarkten en men spreekt er uiteraard Frans maar voor de rest is het tropisch en heeft het weinig met Frankrijk te maken.
Wij slapen één nacht op Papeete en vertrekken de volgende dag (wéér vrijdag 5 maart!) richting de haven om de boot naar Moorea te pakken. Alhoewel, boot….. het is meer een achtbaan waar wij in zitten dankzij de enorme golven. De kapitein adviseert nog om vooral te blijven zitten maar zelfs zonder dit advies had iedereen nog geen voet verzet (en er zijn weer genoeg mensen die hun ontbijt aan een zakje toevertrouwen). Iedereen (wij ook) is blij als wij aan land kunnen in Moorea. Met een busje worden wij vervoert naar ons ienie-mienie hotel (5 bungalows). Wij krijgen van Philippe en Carine (Frans stel die het hotel runt) een bungalow direct aan het strand, kijken elkaar aan en moeten direct lachen. Dit is geen straf om hier te zijn

Paaseiland

Op donderdagochtend (half 1) 11 maart vliegen wij met LAN in 5 uur naar Paaseiland, één van de meest geïsoleerde eilanden ter wereld ter grootte van Texel met zo’n 4.000 mensen en vooral bekend om haar beelden.
Bij aankomst worden wij opgewacht door de eigenaresse van het hotel (de reservering die wij een dag van te voren hadden gedaan was dus gelukkig goed gegaan) die ons mededeelt dat er een tsunami onze kant op komt en dat wij ’s middags met haar naar haar broer gaan die op een hogere gedeelte van het eiland woont. Daar aangekomen zijn er nog meer familieleden (wij horen later dat de familie uit 12 zussen en 11 broers bestaat) en vrienden en met z’n allen wachten wij op de tsunami onder het genot van een lekkere barbecue. Als we dan door een tsunami worden meegenomen dan in ieder geval met niet met een lege maag

Maar na een paar uur wachten blijkt het allemaal toch (weer) vals alarm te zijn en gaan wij weer terug naar het dorp.
De dagen daarna rijden wij met een 4x4 drie dagen over het eiland. Het huren van een auto gaat op een klein eilandje super makkelijk: geen contract, geen creditcard benodigd, de auto wordt bij het hotel afgeleverd en je krijgt de sleutel. Veel plezier!! En plezier hebben wij: wij bekijken vele beelden, bezoeken mooie stranden en klimmen af en toe weer eens een heuvel/bergje op. Het is erg rustig op het eiland omdat er minder vluchten vanuit Chili komen (normaliter één per dag) in verband met de zware aardbeving die een aantal dagen daarvoor heel Chili ontregelde.
Het blijft toch wel erg gek dat je op een eiland zit en dat als je ergens ander naar toe wilt je minimaal 5 uur moet vliegen. En dan met maar 4.000 bewoners zou je verwachten dat iedereen in pais en vree leeft. Maar ook op zo’n klein eiland zijn er altijd een paar “aparte” gevallen: zo kwamen wij een paar keer een vrouw tegen die iedereen “fuck you” toeschreeuwt als je maar in de buurt van een beeld komt en wij kwamen ook nog iemand tegen die rondom zijn huis borden met “not welcome” en “stay away” had neergezet. Gelukkig waren de andere 3.998 bewoners wél gezellig. Wat houden wij toch van de Zuid-Amerikaanse landen en hun inwoners! De sfeer in Zuid-Amerika is gewoon super relaxed!!
De hele tijd kwamen wij op het eiland naast de bewoners ook honden en schildpadden tegen (het ene soort aan land en de andere in het water uiteraard ;-) ). Zonder de honden tekort te willen doen waren de schildpadden toch wel super leuk om te zien en om mee te zwemmen. De schildpadden kwamen gewoon het strand op en waren nergens bang voor: de eilandbewoners hebben meer interesse in vissen en dan met name tonijn die ze in hun bootjes vangen. Je kunt er dan ook heerlijk vis eten op het eiland. We hebben tonijnen gevangen zien worden van zeker twee meter lang.

Santiago de Chili

Vrijdag 19 maart verlaten wij het eiland en vliegen wij naar Santiago de Chili. Door de aardbeving van een paar weken geleden is het hoofdgebouw gesloten en zijn er tijdelijk tenten neer gezet. We moeten in het vliegtuig wachten terwijl de koffers worden uitgeladen. Er is geen bagage band dus alle koffers staan in lange rijen op straat en bij iedere rij staat een omroeper die zegt welke vlucht het betreft. Perfect georganiseerd.
In Santiago slapen wij in hetzelfde hotelletje waar wij jaren geleden ook al sliepen en trekken de volgende dag de stad in en komen stom toevallig twee Amerikanen tegen (John en Tom) die wij op het paaseiland ook al een paar keer tegen waren gekomen. Na wat cappuccino’s en espresso’s gaan wij met een tram een berg op en hebben vandaar een mooi uitzicht over (smoggy) Santiago. Na een hele dag gewandeld te hebben (de metro’s reden niet als gevolg van de aardbeving) eten wij ’s avonds in de buurt van ons hotel. De ober raadt ons Macha aan (schelpdier met gesmolten kaas erover) maar als wij die willen bestellen blijkt dat een tafeltje achter ons de laatste twee porties net voor ons hadden. Even later krijgen wij een klein schoteltje van die tafel met een aantal schelpdiertjes, heerlijk (en super aardig natuurlijk).

Rio de Janeiro

De volgende dag verlaten wij alweer Santiago en vliegen naar onze laatste bestemming van onze wereldreis: Rio de Janeiro. Op Santiago Airport verbazen wij ons opnieuw over het feit hoe snel het land alles heeft georganiseerd/geïmproviseerd na zo’n zware aardbeving. Knap werk.
Via een tussenstop op Sao Paulo arriveren wij in de middag in Rio. Wij nemen de bus naar de wijk Copacabana (een hotel aan het strand) en vragen de buschauffeur ons te waarschuwen zodra wij in de buurt zijn. De chauffeur vergeet ons te waarschuwen waardoor wij een gratis tour langs de stranden krijgen, geeft niet tijd zat.
De dag daarna willen wij het Cristo Redentor (Christus de verlosser) beeld van Rio de Janeiro bezoeken. Ook in deze stad zijn er taxichauffeurs die je proberen af te zetten (10x de normale prijs vragen) maar zolang je maar van te voren de prijs weet is er eigenlijk niets hand. Als wij op weg zijn naar het beeld zien wij dat deze in de steigers staat, potverdikkie. Maar eenmaal bovenaan gekomen genieten wij niet alleen van het (deels zichtbaar) beeld maar vooral van het schitterend uitzicht over de stad. Na nog een dag met een gids door een deel van Rio te hebben gelopen en uiteraard op het strand van de Copacabana te hebben gelegen, nemen wij de laatste avond voor ons vertrek naar Nederland nog de kabelbaan naar Sugar Loaf. Dit is een berg vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over een groot gedeelte van Rio de Janeiro, de bergen en het beeld. Helemaal mooi bij zonsondergang

Dan, na bijna 8 maanden reizen, is het zover: terug naar Nederland. 25 maart vertrekken wij ’s avonds naar Londen waar wij na een kleine tussenstop het vliegtuig de volgende dag hebben naar Nederland. Tot onze grote verrassing staat er een grote groep familie en vrienden ons op te wachten en beseffen wij ons dat onze wereldreis er nu écht op zit.

Een schitterende reis van bijna acht maanden door 13 landen met enorm veel trein- en vliegkilometers maar daarnaast nog de volgende vervoermiddelen hebben gebruik: auto, metro, taxi, tram, bus, boot, roeiboot, kajak, scooter, tandrad tram, kano, paard, fiets, kabelbaan, riksja, golfkarretje, luchtballon, ossenkar, camper, parachute, rodelbaan, olifant en veel, heel veel te voet. Een ervaring die wij nooit meer zullen vergeten (mede dankzij ruim 20.000 foto’s en tientallen filmpjes).