Besneeuwde bergen, overstromingen, aardbevingen, aardverschuivingen, regen, sneeuw, storm & zon, hoge passen, gesloten grenzen, blaren, ongeschoren kop, koude douches, yoga en hoge (160 meter) hangbruggen.....

De afgelopen weken zijn heftig geweest, al het bovengenoemde hebben wij meegemaakt maar wij zullen rustig beginnen met waar wij de laatste keer waren geeindigd: het Potala paleis. Het rood/witte paleis van de Dalai Lama staat niet op maar over een berg in het centrum van Lhasa en is het gebouw van Tibet. Als je met de trein naar Lhasa rijdt, is het een van de eerste dingen die je ziet. Erg indrukwekkend. Het Potala paleis is het een van de weinige gebouwen in Tibet wat niet door de Chinezen is aangetast. Wel is het vreemd dat er overal Chinese militairen rondlopen in het paleis. Toegang krijgen tot het paleis is lastig en als je al kaarten hebt, dan krijg je precies 1 uur om alles binnen te bekijken. Ons bezoek stond gepland voor een dinsdag maar de Chinese overheid besloot dat wij maandagochtend het paleis moesten bezoeken. Later hoorden wij van andere toeristen dat zij helemaal geen toegangskaarten kregen. Kortom: veel gedoe voor een kort bezoek. Maar een bezoek aan het paleis is absoluut indrukwekkend en dus zeer zeker de moeite waard. Daarna bezoeken wij nog het Sera klooster, bekend om het feit dat 's middags de monniken in de tuin gaan discussieren en daarbij op hun handen slaan om een argument te bekrachtigen. Erg leuk om dit mee te maken, zeker als je weet dat het over alles mag gaan. Zo waren twee monniken aan het discussieren over 'de zon'. Ga daar maar eens een heel uur over discussieren...... Na het bezoek zitten wij nog na te genieten in een cafe op een terras op de 1e verdieping. Als wij lekker aan een drankje zitten, begint opeens het terras te bewegen. Na een tweede schok beseffen wij dat dit een aardbeving moet zijn! Een serveerster rent het terras op en haalt iedereen van het terras af. Wij zien iedereen in de straat naar buiten rennen en afwachten. Als dan alles voorbij is, sta je toch nog even te trillen op je benen.... Na een aantal dagen in Lhasa te hebben rondgelopen, valt het opeens op dat er veel minder toeristen zijn maar daarentegen veel meer Chinese militairen. De militairen marcheren in grote getalen door straten en over pleinen, erg dominerend. Via google proberen wij nieuws over Tibet te zoeken, maar op dat zoekwoord wordt google afgesloten door de Chinese censuur. Op Nederlandse nieuwssites komen wij wel nieuws over Tibet tegen en lezen wij dat de Chinese overheid de grens van Tibet op slot heeft gezet. Dit in verband met de Chinese festiviteiten op 1 oktober. Toeristen mogen er niet meer in, en toeristen die er zijn (zoals wij) moeten Lhasa sowieso verlaten. Wij waren, na ruim een week, toch al van plan Lhasa te verlaten maar vinden het wel wel jammer om afscheid te moeten nemen van de stad en haar prachtige inwoners. Met een gids en chauffeur rijden wij in een week naar de grens met Nepal. Onderweg rijden wij langs heilige meren (prachtig blauw), rijden over hoge passen (sommigen 5.000+ meter), rijden door dorpjes waar de tijd 100 jaar heeft stil gestaan en bezoeken onderweg vele kloosters. In alle kloosters zie je pelgrims uit het hele land die komen bidden en offeren. Overal ruikt het naar de yakboter die in ieder klooster wordt gebrand in grote kelken. In Sakya volgen wij een pelgrimsfamilie en worden wij uitgenodigd om mee te doen met de rituelen. Wij worden gezegend, krijgen heilig water en mogen de grot bezoeken waar het heilig water uit de grond komt. 1 van de letterlijke hoogtepunten is de wandeling naar en bezoek aan de Everest Base Camp. Het is erg inspannend om op 5.200 meter te lopen en de heuvels te beklimmen. Onderweg komen wij grote groepen yaks tegen die de uitrustingen komen brengen voor de echte helden die naar de top van de Everest gaan.

Wij overnachten hier in een hotel op ruim 5.000 meter die behoorlijk primitief is: geen stromend water, geen verwarming en 1 toilet voor iedereen. Overal is het ijskoud behalve in de eetzaal waar in het midden een houtkachel staat waarop ook het water voor het eten wordt gekookt. Iedereen zit hier omheen om nog een beetje warm te blijven. Na de Everest Base Camp volgen wij verder de vriendschapsweg naar de grens met Nepal. Na de laatste hoge pas van wederom ruim 5.000 meter verlaten wij het desolate maanlandschap van Tibet en dalen wij heel snel af naar het bijna tropische klimaat van Nepal. Vlak voor de grens staan wij ineens stil achter een hele groep stoet van (vracht)wagens en horen wij dat er een grote steenlawine de weg verderop volledig heeft geblokkeerd. Niemand kan passeren, ook de dag ervoor kon dat al niet dus het is maar de vraag wat er vandaag gaat gebeuren. Het leger probeert middels dynamiet de weg vrij te krijgen en wij horen en zien diverse ontploffingen. Na iedere ontploffing rennen de toeristen met alle bagage naar de plek van de lawine om te kijken of de weg al vrij is. Helaas worden ze/we steeds weer terug gestuurd door de militairen. Na 8 uur wachten (inmiddels is het al 9 uur 's avonds en erg donker) geven de militairen de 'weg' vrij. Dat betekent dat wij lopend over de steenlawine heen moeten klimmen en dat de militairen ons daarbij helpen. Iedereen staat klaar met zaklampen (collega's bedankt!) en 1 voor 1 worden wij werkelijk over de steenmassa getrokken. Niemand durft naar beneden de diepte in te kijken..... Aan de andere kant staan de Suzuki Alto's (lees: taxi's) al klaar om ons naar het grensplaatsje te brengen. Wij moeten ons met z'n vieren + chauffeur + alle bagage in de Alto proppen wat nog lukt ook!!

NEPAL

In Nepal staat ons wederom een 'hoogtepunt' te wachten: om bij ons 1e verblijf te komen moeten wij een hangbrug oversteken die 160 meter boven een rivier hangt. De brug wordt ook gebruikt voor bungyjumpen (de 1 na hoogste jump ter wereld!). Na de brug te hebben overgestoken hebben wij daarna fluitend iedere andere hangbrug in Nepal overgestoken, hoe hoog of slecht de brug ook was. Het resort aan de andere kant van de brug bestaat uit een tentenkamp die verspreid tussen het groen staan op een groot terrein. Er heerst een relaxte, bijna hippie sfeer en voor ons is het heerlijk bijkomen en hebben wij na ruim een week weer eens een warme douche!! Na een paar dagen in deze oase van rust storten wij ons in de chaos van Kathmandu. Het is een stad van smog, herrie en chaos. Alleen Delhi in India schijnt erger te zijn, dat wordt leuk over een paar weken

. Gelukkig zijn er ook rustige plekjes te vinden in de stad zoals het yoga resort dat buiten het centrum op een helling ligt uitkijkend over de stad. Hier volgen wij een aantal yoga lessen in de daaropvolgende dagen zodat wij relaxt en opgerekt aan de Annapurna trekking kunnen beginnen.
Op maandag 5 oktober staan wij 's ochtends om half zeven klaar om te worden opgepikt voor een rit naar Besisahar, het beginpunt van de Annapurna trekking. De rit is al een hele onderrneming: over de 100 kilometer doen wij 6 uur. De lange duur komt voornamelijk omdat de weg verschrikkelijk slecht is. Als wij, samen met de gids en drager, in Besisahar aankomen denken wij dat dit de plek is waar wij zullen gaan slapen. De gids geeft echter aan dat wij die dag al 2 uur gaan wandelen/klimmen. Daarmee lopen wij op de eerste dag al voor op schema en dat zou de dagen daarna alleen maar meer worden. Onze gids is slechts 28 jaar oud maar loopt deze trekking al 10 jaar. Tijdens de trekking zullen wij daar veel profijt van blijken te hebben. De eerste twee dagen lopen wij heerlijk tussen de rijstvelden en in het zonnetje maar op de derde dag slaat het weer om: de regen komt met bakken uit de hemel. Als wij die dag opstaan horen wij al andere groepen discussieren of ze sowieso wel willen gaan lopen. Wij gaan (uiteraard) lopen maar horen tijdens de lunch dat er zoveel regen is gevallen dat de rivieren/watervallen verderop een aantal bruggen heeft weggeslagen. Wij kunnen en mogen niet verder.... Sterker nog: wij horen dat als het blijft regenen wij zelfs terugmoeten omdat de rivier al buiten haar oevers is getreden. En dat al op de derde dag. Iedereen in het hotel hoopt op het beste en als 's avonds blijjkt dat het droog is geworden beginnen de wandelkriebels al weer te komen. De volgende dag blijkt dat het continue droog is geweest en dat wij door mogen. Bij twee rivieren zijn de bruggen weg dus moeten de schoenen en sokken uit, broekspijpen omhoog en door het water naar de overkant. Daarbij wordt iedereen door de politie begeleidt. De politie vertelt de gids dan ook nog eens dat er verderop een noodbrug is (daar had men de hele nacht aan gewerkt) en dat wij die brug koste wat kost moestenhalen die dag. Het zou namelijk weer gaan regenen en de kans was groot dat de brug er de volgende dag niet meer zou zijn. Uiteindelijk hebben wij die dag zoveel gelopen dat wij 's avonds een hele dag voor op het schema lagen. De dagen daarna werd het weer steeds stabieler maar vervolgens liepen wij tegen een ander probleem aan. De regen die wij hadden was als sneeuw op de pas gevallen waardoor er niemand de pas over kon komen. Niemand die weg kan maar wel veel mensen die er dagelijks bijkomen, er was dus een gebrek aan slaapplaatsen. Gelukkig had onze gids veel connecties en door zijn ervaring wist hij voor ons altijd een slaapplaats te regelen. Vele andere groepen hadden minder geluk en moesten vaak een stuk teruglopen voor een slaapplaats. 1 keer is onze gids zelfs vooruitgelopen om zeker te zijn dat wij de dag daarna konden slapen. Kortom: een gids van goud waardoor wij altijd lekker hebben kunnen slapen. Na ruim een week bereiken wij de laatste slaapplaats voor de top. Wij zitten dan al op 4.450 meter waar het sneeuwt en ijskoud is. In verband met de hoogte moet je veel water drinken waardoor je dus ieder half uur op weg bent naar het toilet. Ook 's nachts moet je vaak naar het toilet die buiten staat en niet meer is dan een houten schuurtje. Maar iedereen drinkt veel water dus sta je soms 's nachts in de kou in de file voor het toilet. Brrrrrrr.......
Op de dag der dagen staat iedereen om 3 uur 's nachts op, om half 4 aan het ontbijt (noodle soep met knoflook, wij missen alleen het broodje shoarma) en om 4 uur staat iedereen klaar om de pas over te steken. Het is dan nog donker en in een lange sliert van lichtjes begint iedereen aan de laatste klim van 900 meter op weg naar de top die op 5.416 meter ligt. De top bereiken wij na 4 1/2 uur klimmen en zijn dolgelukkig en trots als wij het bord zien waarop staat dat wij het gehaald hebben. YES!!!!

Wij maken foto's en video's, kijken rond en genieten. Ook de gids en drager zijn enthousiast, wij hebben de top al in 9 dagen bereikt zonder al te veel problemen. Na een tijdje beseffen wij ons dan dat er nog een zware afdaling staat te wachten: ruim 1.600 meter afdalen in de sneeuw en modder. Iedereen is nog zo enthousiast dat we de eerste afdaling al glijdend maken, jippie!!!! Beneden aangekomen zijn wij behoorlijk moe en doen onze knieen behoorlijk pijn. Gelukkig hebben wij een aantal dagen speling en kunnen wij rustig naar beneden wandelen. Ook naar beneden is het genieten van de natuur en prachtige vergezichten maar ziet er anders uit dan de kant naar boven toe. Aan de kant naar beneden is het met name boven veel droger, bijna een woestijnachtig gebied. Het eerste gedeelte staat ook bekend om de harde wind die na 11 uur 's ochtends komt opzetten en die krijgen wij dan ook vol in onze gezicht de eerste dagen (gezandstraald). Als wij dan onder de 3.000 meter komen neemt Fred zijn eerste biertje na ruim een maand (vanwege de hoogte even geen alcohol). Hij smaakte heerlijk! Als je denkt dat de weg na de Thorong-La pas alleen maar omlaag gaat, dan heb je het mis. Vlak voor het eind (je zit dan op 1.000 meter) moet je weer omhoog klimmen naar 3.200 meter! Daar bekijken wij (op Poon Hill) dan wel een hele mooie zonsopgang en heb je een mooi uitzicht over de Annapurna en Himalaya gebergten. Op de 17e dag bereiken wij dan Nayapul, een klein plaatsje op 820 meter en het eindstation voor het wandelgedeelte. Wij hebben dan ruim 200 kilometer gelopen, zijn een beetje moe maar heel erg voldaan. Wij rijden dan via Pokhara (daar hebben wij nog een relaxdag) naar Kathmandu waar wij weer een paar dagen in het yoga resort zitten. Wij verlaten dan Nepal en gaan op weg naar Varanasi, India.