Nieuw-Zeeland - Zuidereiland
09 feb. 2010
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
Afgewezen, zon & regen, ministers & de minister-president, sky-diving, 52 jaar oude Volkswagen, tramping, verkeersboete, collega’s tegenkomen en 40 jaar oude Fred.
Met bovenstaande steekwoorden eindigden wij onze vorige weblog waarin wij zeiden dat wij het in ieder geval het over die onderwerpen zouden gaan hebben in deze weblog. Dat gaan wij dus maar doen,
maar laten wij (wederom) gewoon bij het begin beginnen:
Op 2 januari vliegen wij van Sydney naar Queenstown (het zuidereiland van Nieuw-Zeeland), het plan was om 5 februari weer door te vliegen naar Tahiti. Maar als wij boven de Milford en Doubtful
Sounds vliegen (onderdeel van het fjordengebied van het zuidereiland), en wij Nieuw-Zeeland prachtig onder ons zien liggen, begint het bij ons beide te kriebelen. Kitty heeft meteen een briljant
idee: laten wij onze reis aanpassen door Bolivia en Peru te skippen en daardoor krijgen wij de mogelijkheid om in Nieuw-Zeeland een maand langer rond te trekken. In de dagen daarna mailen wij het
reisbureau waar wij onze around-the-world tickets hadden geboekt en in korte tijd is de reis aangepast.
Wat wij niet aanpassen is de routeburn track: dit is een track die drie dagen duurt en door ons maanden geleden al was geboekt. In plaats van met z’n tweëen in Nepal bestaat de groep dit keer uit
24 personen en 3 gidsen. Als wij met de bus op pad zijn naar het beginpunt, moet bij een theepauze (en de altijd aanwezige zelfgemaakte koekjes) iedereen zichzelf introduceren en als wij vertellen
dat wij uit Nederland komen krijgen wij later van de man die voor ons in de bus zit te horen dat hij familie in Nederland heeft en zelfs een tante Kitty heeft. Een vrouw die naast ons zit heeft ook
familie in Nederland. De man en vrouw zijn met een groep van zes: de man (Peter) met zijn man (Chris), Sandra en haar zus Helen die haar man (Peter 2) ook heeft meegenomen en Darren. Al pratende
over Nederland en Nieuw-Zeeland bereiken wij in no-time het startpunt en beginnen wij aan de track. Vergeleken met de drie weken trekking door Nepal een “appeltje-eitje” en voor ons is het dan ook
met name genieten van de prachtige omgeving de komende drie dagen. De Routeburn track is overigens ook gebruikt voor de Lord of the Rings film en wij hebben aardig wat plekken gezien waar wij Frodo
of Gandalf zagen...
Na een aantal uur gelopen te hebben komen wij bij onze eerste overnachtingsplaats aan en blijken wij met z’n vieren op één kamer te slapen. Wij zitten bij Sandra en Darren op de kamer en al
pratende horen wij dat Darren parlementslid is in Nieuw-Zeeland en in een vorig kabinet (toen de Labour partij regeerde) zelfs minister was. Chris blijkt ook parlementslid te zijn en ook hij is
minister geweest: een aantal jaar zelfs “minister of conservation”, dé minister die o.a. verantwoordelijk is voor de vele nationale parken in Nieuw-Zeeland.
Het weer tijdens de track is wisselend, de Nieuw-Zeelanders hebben een gezegde dat luidt: you’ll have four seasons in one day. En dat klopt: de drie dagen hebben wij regen, zonneschijn en alles
daartussen. Maar al lopende door de regen zijn wij alsnog stik jaloers op de mensen die in Nieuw-Zeeland wonen, wat een mooi land is dit! En wij zijn dan ook helemaal gelukkig dat wij onze reis
hier in Nieuw-Zeeland met een maand hebben verlengd. Overigens horen wij later dat de mensen die een dag na ons liepen de 2e dag met helikopters over een bergpas zijn gebracht omdat het te slecht
weer was en daardoor onverantwoord om te lopen......
Voor dat wij er erg in hebben zijn de drie dagen alweer voorbij en nemen wij afscheid van de groep. Grappig hoe snel 24 mensen in drie dagen een echte groep wordt want er wordt door iedereen
(mail)adressen uitgewisseld en wij worden door Darren, Sandra en Peter & Chris uitgenodigd om hun straks te komen bezoeken op het noordereiland.
Als wij na onze trekking weer aankomen bij onze B&B praten wij over de trekking en over de parlementsleden die wij tegen zijn gekomen. Als wij later googlen op Chris en Darren om te zien wat ze
zoal doen in het parlement zien wij opeens dat de naam van de zus van Sandra wordt genoemd: Helen. Hmmm, wie zou dat dan zijn? En als wij op haar naam googlen krijgen wij ontzettend veel hits die
allemaal te maken hebben met het feit dat ze acht jaar minister-president is geweest en momenteel de nummer drie is binnen de verenigde naties!! Erg grappig om dat niet door te hebben gehad en
niemand binnen de groep (en ook de gidsen niet) heeft er ook maar één opmerking over gemaakt tijdens de track. Maar kennelijk had iemand wél de pers geïnformeerd want de volgende dag zien wij op de
voorpagina een artikel over Helen, Chris en Darren die de Routeburn track hadden gelopen. Die krant nemen wij uiteraard mee naar huis.
Na de Routeburn track rijden wij naar de oostkust, naar Dunedin om de albatros kolonie te bezoeken. Maar op weg naar Dunedin stoppen wij eerst nog bij de brug waar ooit het moderne bungyjumpen is
uitgevonden. Van zijn collega’s kreeg Fred voor de vakantie o.a. een dichte envelop die hij alleen mocht openmaken na een bungyjump van deze brug. Fred is van nature erg nieuwsgierig (geen
schokkend nieuws voor velen) en om te weten wat er in de envelop zat moest hij de sprong wel maken. De 43 meter sprong naar beneden gaat razendsnel, zelfs zo snel dat Kitty amper tijd heeft om
foto’s te maken, gelukkig wordt dat door het bedrijf zelf ook nog gedaan. De rivier wordt door Fred net aangeraakt met zijn handen en dan is de sprong alweer voorbij. Gelukkig mag de envelop dan
eindelijk (na maanden dicht meegenomen te hebben) open, collega’s bedankt!
Na deze tussenstop door naar Dunedin voor de albatrossen, negen jaar geleden waren wij hier ook maar toen waren de albatrossen op zee (bijna het gehele jaar vliegen zij boven de verschillende
oceanen in de buurt van Antartica). Dit keer zien wij vele albatrossen waaronder ook vele “jongelui” die de afgelopen vijf jaar (!) op zee zijn geweest en nu voor het eerst weer aan land zijn en op
zoek naar een partner. Erg leuk om te aanschouwen en kennelijk hebben wij geluk dat het er zo veel zijn want onze gids is dol enthousiast over het aantal albatrossen: ze staat-letterlijk- te
springen van geluk. Wij zijn de laatste groep (bestaande uit onszelf en twee andere, uiteraard, Nederlanders) dus wij mogen extra lang genieten.
Na Dunedin rijden wij via de kust richting Invergargill en slapen in een B&B die daar aan de kust ligt. Tenminste, dat denken wij. De dag van vertrek uit Dunedin boeken wij de B&B en zien
dat de twee kamers die ze hebben nog de gehele week beschikbaar zijn. Wij wachten dus niet het bevestigingsmailtje af en rijden ernaar toe. Als wij echter ’s avonds aankomen is er lichte paniek.
Jenny & Ian (de eigenaren van de B&B) hadden een vriendin op bezoek en hadden ons verzoek voor overnachting (3 nachten) afgewezen. Oeps..... Maar, en dat is typisch Nieuw-Zeeland, gelukkig
mogen wij alsnog één nacht overnachten. Even later wordt één nacht twee nachten, krijgen wij een diner aangeboden, krijgen een rondleiding door hun natuurpark en drinkt Fred met Ian een flink gat
in de wijnvoorraad. Als wij dan drie dagen later vertrekken moeten wij met z’n vieren hard lachen om het verhaal. Wij krijgen beide een dikke knuffel van Jenny & Ian en ze zeggen dat zij ons
voortaan mr. en mrs. Declined noemen!
Overigens waren wij de vorige dag nog naar Stewart en Ulva Island geweest. Met name het laatste eiland is erg apart omdat er a). heel veel verschillende vogels zijn en b). er geen natuurlijke
vijanden van de vogels op het eiland zijn. Dit leidt er toe dat vogels zeer nieuwsgierig zijn als je langs loopt en zelfs op je af komen lopen, een hele aparte ervaring. De meest aparte vogel is de
South Island Robin die naast (en soms op) het voetpad op je wacht en dan van je verlangt dat je met je schoen wat aarde omschept. Als je dat dan doet dan komt hij/zij meteen op je schoenen aflopen
en als je je schoen weghaalt, pikt de Robin alle wormen en insekten die hij kan vinden.
Onze volgende stop was Te Anau, een dorpje waarvan uit vele tochten vertrekken naar de Milford en Doubtful Sound (het fjordengebied van Nieuw-Zeeland). Aangezien wij in 2001 al de Milford Sound
hadden bezocht, deden wij deze keer de Doubtful Sound. Een dagtocht waarbij je over twee meren vaart en een stuk over land aflegt (van het 1e naar het 2e meer) en daarbij ook een ondergrondse (200
meter diep) waterkrachtcentrale bezoekt. Erg indrukwekkend en bijzonder mooi. Het gebied staat bekend om de hoeveelheid regen die er jaarlijks valt: per jaar maar liefst 8 (!) meter. Zoals eerder
al gezegd: de zon heeft ons de hele tijd gevolgd met als gevolg dat wij een mooie zonnige dag hadden. Op de camping treffen wij nog Minty aan, de Volkswagen Kombi waar wij later drie weken mee
zullen gaan kamperen (zie hieronder). Een dag later komen wij haar nog op de weg tegen en spreken met het stel wat haar voor ons heeft gehuurd. Ze zijn dolenthousiast over haar waardoor wij nog
meer uitkijken naar het kamperen.
Via Queenstown rijden wij naar een prachtige B&B in Wanaka waar Fred zijn verjaardag viert: 40 jaar!! En voor het eerst in die 40 jaar kan hij dat vieren in korte broek & t-shirt buiten in
de zon! Voor zijn verjaardag krijgt hij van Kitty o.a. een skydive cadeau: ieder stapt met een instructeur (tandemsprong) op 12.000 feet (3.650 meter) uit een vliegtuig. De eerste 45 seconden knal
je met een snelheid van 200 km/u naar beneden. Fred zijn instructeur heeft er zin in en voor Fred er erg in heeft worden er een aantal 360 graden draaien gemaakt. Jippie!! Na de vrije val gaat dan
(gelukkig) de parachute open en is het opeens doodstil en zweef je naar beneden terwijl je van een prachtig uitzicht kan genieten. Fred landt als eerste en even later landt ook Kitty gelukkig
veilig op de grond. Beide zijn wij dolgelukkig en door de adrenaline stuiteren wij een paar uur later nog rond. Wat was dat gaaf!! ’s Avonds gaan wij nog lekker uit eten en slapen pas laat in
vanwege de nog altijd aanwezige adrenaline. Wat een verjaardag, eentje om nooit meer te vergeten!
Na Wanaka gaan wij via Mount Cook (wandeling en een trip over het ijsmeer) naar Christchurch. Na één van de mooiste treinreizen ter wereld gedaan te hebben (TranzAlpine) van de oost naar westkust
via de Arthur’s Pass (en vv), ontmoeten wij in Christchurch Pim en Jantine. Pim is een collega van Fred en is samen met zijn vriendin ook bezig met een wereldreis en reizen in tegengestelde
richting van ons. En zo ontmoeten wij elkaar dus in Nieuw-Zeeland ’s avonds in een bar. Heerlijk bijgekletst en tips uitgewisseld onder het genot van aardig wat bier.
In Christchurch leveren wij onze auto in en zijn wij in blijde verwachting van ons volgend vervoermiddel: Minty. Zoals eerder gezegd, een Volkswagen Kombi uit 1958 waar wij drie weken verder mee
gaan rondtrekken op het zuidereiland.
Van Christchurch gaat de reis met Minty richting Hanmer Springs, dit is het Elysium van Nieuw-Zeeland waar je heerlijk kunt genieten van de thermische baden. ’s Avonds ook nog genoten van een
ouderwets partijtje Carcasonne met de zusjes Verhoef.
Omdat de auto 52 jaar oud is rijden wij er niet al te lange stukken mee en dat is eigenlijk heerlijk, wij hebben geen haast in tegenstelling tot andere mensen die in drie weken alles willen zien.
Doordat je minder haast hebt kom je ook nog eens op minder toeristische plekken wat het ook nog eens extra leuk maakt. Zo staan wij met Minty regelmatig in een Nationaal Park, in zo’n park heeft de
overheid een basic campingplaats aangelegd die altijd mooi is gelegen en waarbij er ook nog veel wandelingen te maken zijn, helemaal super! In Kaikoura spotten wij nog walvissen en proberen wij ook
nog met dolfijnen te zwemmen. Maar het is zo druk (er mag maar één bedrijf dit soort activiteiten doen) dat wij besluiten om drie weken later terug te komen (wel zo makkelijk als je geen haast
hebt). Via de Queen Charlotte Track en de Pelorus Bridge gaan wij naar de Abel Tasman Nationaal Park. Abel Tasman was de 1e Europeaan die Nieuw-Zeeland heeft ontdekt maar daar vervolgens niets mee
heeft gedaan, maar desondanks is er wel een (prachtig) nationaal park naar hem vernoemd. En wat voor een park: je kan er mooie trekkings maken en ook zeekayakken langs de kust. Dat hebben wij dan
ook beide een dag gedaan en was erg leuk en ontspannen. Het zeekayakken was georganiseerd dus tijdens de lunch op een strand kwamen de zelfgemaakte koekjes weer tevoorschijn, een echte
Nieuw-Zeelandse traditie
Wij kunnen maar geen genoeg krijgen van de trekkings en daarom reizen wij door naar St. Arnaud. De camping is prachtig gelegen en staat naast het meer. Wij maken een schitterende trekking naar de
top op ruim 1.700 meter (inmiddels voor ons een peulenschil kuch-kuch).
En na afloop een heerlijk duik in het meer wat superhelder is waardoor je de vissen om je heen ziet zwemmen.
Via Murchison waar wij nog wild-water-raften, Springs Junction en Hanmer Springs komen wij uiteindelijk weer aan in Kaikoura waar wij dan eindelijk gaan zwemmen met de dusky dolfijnen. Wij horen
dat ze ’s ochtends het meest actief zijn dus boeken wij de 1e trip. Dat houdt wel in dat de wekker al om 4:45 gaat maar het vroege opstaan zijn wij snel vergeten zodra wij de dolfijnen in zee zien
zwemmen. Honderden dolfijnen zwemmen rond de boot en zodra je het water in duikt komen ze op je af en beginnen ze met je te spelen. Super gaaf maar helaas is ons uithoudingsvermogen iets minder dan
die van de dolfijnen, wat zijn die snel!
Als wij ’s middags een nieuwe camping oprijden zijn wij nog zo onder de indruk dat Fred prompt vergeet te onthouden dat de campingeigenaar zegt: “blijf op het gras en ga niet door het zand”. Wij
zien een mooi plekje dicht bij het strand maar helaas komen wij toch vast te zitten met Minty.
Naast ons staat er ook iemand vast en de eigenaar komt al lachend ons beide er uitslepen. “Ik had het nog zo gezegd! Maar gelukkig hebben jullie een Volkswagen Kombi, een soortgelijke heb ik
vroeger ook gehad!”. Als wij uiteindelijk op een goede plek staan (op het gras) komt er een andere campervan naast ons staan. Daarin twee Duitse zussen met hun drie kinderen. Wij hadden ze twee
weken daarvoor al ontmoet op de camping in Abel Tasman dus dit was wel heel toevallig. Het verhaal wordt nog gekker als ze een Duits tijdschrift laten zien met daarin een artikel waarin een
verslaggever met een zeer oude volkswagen kombi op het zuidereiland rondrijdt. Een soortgelijke als Minty. Maar het wordt nog gekker als wij een foto in het tijdschrift zien waarbij die kombi vast
komt te zitten op het strand en er door iemand wordt uitgetrokken. Wij kijken nog eens goed naar die foto en realiseren ons dan dat die foto op bijna dezelfde plek is gemaakt als waar wij een uur
eerder ook hadden vastgezeten!! Fred loopt met het tijdschrift naar de camping eigenaar die zijn ogen niet kan geloven en zijn eigen camping en strand meteen herkent. Fred krijgt voor het mooie
verhaal nog een kreeft cadeau die de dagen daarna heerlijk smaakt.
Met pijn in ons hart moeten wij na drie weken met haar te hebben gecampeerd, Minty weer in Christchurch inleveren. Het is onze mooiste en langste kampeervakantie ooit geweest en ook nog eens zonder
regen! Dat is tijdens kampeervakanties in Europa wel eens anders geweest...
Met een doodnormale auto rijden wij in een middag van Christchurch naar Picton (met Minty deden wij daar vijf dagen over) en pakken de veerboot naar Wellington: de hoofdstad van Nieuw-Zeeland en
gelegen op het noordereiland.....
O ja: wij moesten het kort houden. Bovenstaande is nog niet eens het hele verhaal.......
Ps: er zullen ongetwijfeld mensen zijn die zich afvragen waar Fred zijn verkeersboete kreeg. Het was in Dunedin op weg naar onze B&B. 12 kilometer te hard...... Wij dachten er nog over om tegen
de agent te zeggen dat wij de oud minister-president kennen maar dat toch maar niet gedaan. Misschien hadden wij dan wel een dubbele boete gekregen!
Reacties
Reacties
09 feb. 2010, 14:32
Ik geniet van jullie verhalen en prachtige foto's.
Veel plezier!!!!!!!!!!!!!!!!!!
09 feb. 2010, 19:15
Het is allemaal onwijs. Leuke verhaal en weer van die prachtige foto's. Volgens mij hebben jullie je plaatsje op de wereld gevonden!!!
09 feb. 2010, 20:11
Lieve Kitty en Fred,
Wat een super mooie reis, leuke verhalen en de foto's zijn echt top. Dat jullie volop genieten spat er vanaf. Heerlijk om mee te leven.
Nog heel veel plezier de komende weken.
groetjes,
Brünhilde
09 feb. 2010, 20:42
Hoi Kitty en Fred,
Via Brünhilde jullie weblog gekregen. Geweldige reis zijn jullie aan het maken. Leuke verhalen en mooie foto's. Ik zit te watertanden! Geniet ervan!!
Groetjes, Marieke
09 feb. 2010, 21:00
Hoi Kitty een Fred,
wat een geweldige foto's. Nieuw Zeeland moet echt geweldig zijn.
Sem vond Minty net Fillmore (van de film Cars) en vroeg zich af of Minty ook kan praten;-)
Heel veel plezier nog de komende weken.
Groetjes,
René, Dorine, Bas en Sem
10 feb. 2010, 21:02
Hallo Kitty en Fred,
we kennen elkaar niet maar ik kreeg de link naar jullie blog via Auke Stoelinga, mijn collega bij Rabobank. Reden voor mijn interesse is onze eigen geplande reis naar NZ in december a.s. Leuk verhaal, prachtige foto's dus we hebben weer veel inspiratie opgedaan om onze reis met onze kinderen te plannen. Wij gaan maar 3 weken op beide eilanden dus dat wordt keuzes maken! Fijne reis verder!
15 feb. 2010, 14:07
Lieve Kitty en Fred,
Wat een geweldig verhaal weer om te lezen. En het filmpje waarin jullie zwemmen met de dolfijnen........echt super!!
Liefs, Yvonne, Max, Gaya en Dario
16 feb. 2010, 21:42
Wauw, wat een mooie foto's! Echt een prachtig land! En natuurlijk verhalen om van te smullen :-)
Alleen...kijk ik vind Frodo en Gandalf echt heel bijzonder hoor, maar wat ik liever wil weten is of Aragorn daar nog echt rondloopt!!
Geniet nog van alles!
x Lonneke en de rest
21 feb. 2010, 09:59
Wat een ontzettend gaaf verhaal. Blijf genieten!!
Groeten Maarten en Carola
22 mrt. 2010, 10:57
Hi Kitty en Fred
Sorry geen tijd op het hele verhaal te lezen, maar zeker erg indrukwekkend, denk er zeker over na om weer snel een keer terug te gaan!! Geniet van jullie verdere reis en zal blijven lezen!!
Groetjes Linda (en Yvonne)
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!