De tijd is werkelijk om gevlogen: twee maanden Nieuw Zeeland en voor we het weten moeten we alweer afscheid nemen van dit prachtige land.

Nadat we op 7 februari onze Minty hadden ingeleverd in Christchurch zijn we vertrokken met bestemming: Noordereiland. Als we de huurauto gaan ophalen blijkt dat we deze niet mogen meenemen naar het Noordereiland. Oeps, dat had niemand ons vertelt en wij hadden voor dezelfde avond al een overtocht mét auto geboekt en betaald. De man raakt een beetje in de war, belt de manager en legt het probleem uit. En dat is weer Nieuw-Zeeland: we krijgen van de manager toestemming om de auto mee te nemen naar het noordereiland!! Pffff gelukkig maar. We rijden in één keer naar Picton, en hebben daar de veerboot naar Wellington. Wellington is de hoofdstad van Nieuw Zeeland en hier is ook het parlement gezeteld. Onze eerste afspraak die we op het noordereiland hebben is met Darren. We hebben met hem de Routburntrack gelopen op het zuidereiland en hij had ons uitgenodigd voor een kop thee op zijn kantoor. Bij de receptie zijn we al bekend, want zodra we binnenkomen roept de receptioniste al: ' you must be Kitty and Fred' yes, we are. Het is niet gek dat ze dat denkt want iedereen is netjes aangekleed en wij zien er wel heel erg toeristisch uit!!. We ontmoeten Darren op zijn kantoor en ondanks dat de dag daarna parlementair jaar weer begint, neemt hij rustig de tijd voor ons. Als wij afscheid nemen wensen wij hem veel succes het komende jaar (zijn partij zit in de oppositie) en 'duiken' Wellington in: Weta Cave (creatief brein achter o.a. de Lord of the Rings films), de gezellige haven en het beroemde Te Papa museum. Na Wellington reizen wij verder richting het noorden en belanden via Marton in Ohakune. Deze plaats ligt dicht in de buurt van de Tongariro Crossing, een dagwandeling die wij negen jaar geleden ook al hadden gelopen en nu weer wilden lopen. Vanwege het slechte weer op de top moeten wij een paar dagen wachten wat geen straf is want de omgeving en de B&B zijn beide schitterend. Ondanks dat het weer op de top slecht is, is het weer op een lager niveau een stuk beter. Wij maken daarom de dagen voor de Tongariro Crossing een aantal mooie wandelingen in de buurt.

Op één van deze wandelingen wordt Fred nog tijdelijk gebombadeerd als kinderopvang. En wij hadden nog zo afgesproken om acht maanden lang niet te werken. Een andere dag gaan wij met de jetboot richting 'the bridge to nowhere'. Na 30 kilometer varen en een stuk lopen kom je, midden in de jungle, een brug tegen. Verder he-le-maal niets. Met recht een 'bridge to nowhere'. Op de terugweg kanoën wij de laatste 10 kilometer zelf terug, gaaf om tussen de bergketen in alle rust terug te varen. Alhoewel 'in alle rust', wij kwamen een aantal stroomversnellingen tegen...

Na drie dagen gaan wij dan eindelijk aan de Tongariro Crossing beginnen maar in het 1e stuk van de wandeling zijn wij gedesorienteerd: het vlakke landschap in het begin van de trekking die wij ons nog van toen konden herinneren, is veranderd in een rotsblokken terrein met veel klimmen en klauteren. Het blijkt later dat er in dit gebied in de negen jaar tijd een uitbarsting is geweest met dit als gevolg. Het begin is dus een stuk zwaarder dan destijds en dan moeten wij nog aan de 'devil stairs' beginnen, een stuk die negen jaar geleden inhield dat je loodrecht omhoog moest klauteren. Maar wat een geluk: de DOC (department of conservation) heeft op het stuk trappen aangelegd. Super makkelijk geworden maar wel een klein beetje jammer want hierdoor is de wandeling minder moeilijk geworden (nog steeds geen makkelijke).Boven op de top aangekomen waait het verschrikkelijk en zien wij de 'emerald lakes' onder ons maar nauwelijks als gevolg van de vele wolken/mist. Wij glijden van de berg omlaag naar de meren toe, wachten, maken wat foto's en wachten. En dan opeens begint de wind te draaien en worden alle wolken weggeblazen. Wat een geluk! Het weer klaart helemaal op en voor wij het weten zien wij prachtige meren voor onze beide neuzen.

Al genietend van al het moois lopen wij door een steeds veranderende landschap uiteindelijk in 7 1/2 uur de route, een heerlijke dag!!

Via Taupo rijden wij over een kilometer lange gravelweg naar Tuai (onze huurauto was wit, toen geelachtig). Wij gingen ook hier weer een wandeling maken en hoorden van andere lopers dat er de mogelijkheid bestond om een roeiboot te huren op het meer waar de wandeling naar toeliep. Meteen geregeld en toen wij boven aankwamen bij het kristalheldere meer, lekker een uur geroeid. Kitty wilde vlak voor dat wij weer terug waren zich nog even uitsloven maar dat ging met zo'n geweld dat er een roeispaan afbrak. Oeps. Gelukkig is Fred in een vorig leven gondelaar geweest en zo komen we toch nog aan de kant!!! O SOLE MIO...........

De dagen daarna waren wij in Napier, art deco hoofdstad van Nieuw-Zeeland. De reden van het vele art-deco in de stad komt door een gigantische aardbeving in 1931. De stad lag toen volledig in puin en werd toen in zijn geheel opgebouwd in de stijl die toen in de mode was: art-deco. Zoals gezegd is Napier art-deco hoofdstad van Nieuw-Zeeland maar is het ook één keer in het jaar van de wereld als er het art-deco festival is. De stad heeft zelf sowieso al een art-deco look maar tijdens het festival is iedereen op straat verkleed, rijden er honderden schitterende oldtimers rond en zijn er vele art-deco festiviteiten.De sfeer en het weer zijn beide super en dat is dan ook de reden dat wij in totaal vier dagen in Napier blijven. Zoals overal in Nieuw-Zeeland zijn ook de mensen in Napier erg vriendelijk en voor je weet sta je met een onbekende 10 minuten te praten over van alles en nog wat. Als wij op de 2e dag twee dames (Ally en Kate) tegenkomen die wij de dag daarvoor ook al hadden gesproken, blijven wij wat langer praten en blijken ze beide uit Australië te komen (Brisbane) en alleen voor het festival naar Nieuw-Zeeland te zijn gekomen. Kate ontwerpt en maakt de art deco kleding, Ally draagt ze. Het blijkt dat ze maar liefst 20 outfits hebben en proberen die in de vijf dagen allemaal te dragen (wat Ally overigens lukt). Als wij op de derde dag zitten te kijken naar de parade van de oldtimers, horen wij opeens gegil uit één van de oude wagens: 'we were looking for you!!'. Kate en Ally uit Australië! Later wint Ally nog dé prijs van Napier: de beste verkleede persoon op het fesitval. Uiteraard even gaan feliciteren waarna er mailadressen worden uitgewisseld en als in Nederland ooit een art-deco festival wordt gegeven, dan komen ze zeker langs.

Na een bezoek aan de beroemde jan-van-gent kolonie rijden wij dan door naar Rotorua, deze stad staat vooral bekend om haar 'geurende' (lees: stinkende) zwavelbronnen, modderbaden en geisers. Overal waar je kijkt in de stad en haar omgeving zie je kleine wolkjes vanuit de aarde opstijgen. Je loopt eigenlijk op een vulkanisch actief gebied maar daarvan zegt iedere inwoner dat je daar niet aan moet denken (hetzelfde dat wij in Nederland onder zeeniveau leven). Een aantal mooie bronnen en geisers gezien maar ook een schitterend bos met Californische redwood bomen. Bomen die er om bekend staan dat ze zeer lang kunnen worden: sommige meer dan 65 meter.

Via een kleine stop in Drury rijden wij dan in één keer door naar het hoge noorden van Nieuw-Zeeland: Kaitaia. Heel veel steden in Nieuw-Zeeland hebben een naam met een maori verleden. Kaitaia betekent in het Maorisch: 'genoeg voedsel' en Rotorua betekent 'tweede meer' (ooit het tweede meer die door Maori was ontdekt). De B&B waar wij overnachten blijkt te koop te staan en komen bijna in verleiding, zeker als wij het zwembad zien. Toch maar niet gedaan... In het hoge noorden over de 90 miles beach gereden (heel gek, want het strand is maar 60 miles lang), met een sleetje een hele hoge zandduin afgegeaan en doorgereden naar cape reigna. Dit punt is het noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland en komen twee oceanen bij elkaar: de grote en de indische oceaan. Een schitterend punt waar iedereen even stil van wordt......

Op weg weer naar het zuiden doen wij Kerikeri aan (daar worden wij later oud, of zijn wij dat al?). Op een schiereiland in de buurt huren wij een cottage, doen het overdag heerlijk rustig aan en gaan 's avonds op kiwi jacht. De 1e avond vinden wij niets, maar de muskieten daarentegen vinden ons wel: helemaal lekgeprikt. De 2e avond heeft alleen Fred geluk als hij uiteindelijk toch een kiwi ziet.

Wij zijn dan al in onze laatste week van Nieuw-Zeeland terechtgekomen en rijden via Waitangi (geboorteplaats van Nieuw-Zeeland) naar Russell. Russell is een ienieminie plaatsje (1.000 inwoners) en ligt schitterend gelegen in 'the bay of islands' (in totaal zijn er 144 eilanden). Een paar dagen lekker relaxen en een hele dag zeilen (want een zeilboot hadden wij nog niet gebruikt als vervoermiddel op onze reis). Het zeilen was erg leuk: tussen de eilanden door met dolfijnen en pijlstaartroggen. Echt super! In Auckland gaan wij nog twee mensen bezoeken die wij ook op de Routeburn track hebben ontmoet en dan moeten wij helaas, helaas Nieuw-Zeeland verlaten. Wat een prachtig land en wat een leuke mensen. Erg blij dat wij ons verblijf met een maand hebben verlengd en wij hebben onze hart kunnen ophalen wat betreft de natuur en diverse activiteiten maar vooral de wandelingen. Wij gaan vanaf aanstaande vrijdag op weg naar Nederland en in drie weken vliegen wij via Tahiti, Paaseiland, Santiago de Chili, Rio de Janeiro en Londen terug naar Amsterdam........ Tot binnenkort!!!